Rozdział 2

*12/15/14, wtorek, godzina 12:00*

Wracałam wraz z Hamilltonem ze spotkania. Od wczoraj jestem w bardzo dobrym humorze. 

Siedziałam i wyglądałam przez okno. Moją chwilę spokoju przerwał mi nie kto inny niż Hamillton.

-Coś wielkiego się szykuje... Aczkolwiek nadanie imienia atomowej łodzi podwodnej. Przekazałem pałacowi, że pani się tym zajmie.- powiedział wchodząc do pomieszczenia.

-To przekaż pałacowi, że tego nie zrobię. Chciałabym trochę odpocząć, spędzić czas z rodziną.

-Ale...

-Nie ma żadnego 'ale'.

-W pani sytuacji łódź byłaby sensowna.- powiedział cicho.

-co masz na myśli Hamillton? Czy ty coś sugerujesz?

-Ja? Nie śmiałbym.

-Ale serio, łódź podwodna? Ja wolałabym pracować z ludźmi.

-Z ludźmi powiadasz... Nie chcę pani urazić, ale niektórzy mają sceptyczne nastawienie. A poza tym panienka jest taka młoda, a łódź to perspektywa na przyszłość.

-Chyba nie rozumiem...

-Pierwszy krok: nadanie inienia łodzi, krok dziesiąty przejecie tronu.

-Chciałabym. Ale Hamillton, łódź? Serio, ja wolę pomagać ludziom! Poza tym w kolejce przede mną jest jeszcze William i jego bachor.

-Jak już to bachor... Znaczy chciałem powiedzieć dziecko.- ożywił się.

-Dobra,nie ważne, skończmy  ten temat.

***

-Chłopcy! Proszę, uspokójcie się.- mówiła Stormie do synów, którzy postanowili rozegrać sobie rundkę football'u w hotelowym pokoju.

-Chwila! Zaraz kończymy!- krzyknął Ellington.

-Dawaj do mnie!- krzyknął Ross.- Już prawie jestem!

-Mam ją!- Riker zaczął biec w stronę kanapy.- Cztery metry, dwa metry... I Przyłożenie!

-O nie! Domagam się rewanżu!- oburzył się najmłodszy.

-No to dawaj!

-Rik, podaj! Przechwycę ją!- rzucił Rocky.

Gdy tylko przejął piłkę, pobiegł przed siebie. Niestety potknął się i wylądował na podłodze.
-Rocky!- krzyknęła Rydel.- Wszystko jest okay.- podbiegła do bruneta.
-Rocky! Przyjacielu! Żyjesz?!- panikował Ratliff.
-Tak, ale...- gdy próbował się podnieść, syknął z bólu.- trochę boli mnie ręka.
-Dzieci, mówiłam wam żebyście się uspokoili. Ile wy macie lat?- Stormie zmarszczyła brwi.- Pokaż.- skierowała do syna.
Jego ręka była cała czerwona i lekko spuchnięta.
-Jedziemy do lekarza.- postanowiła.
-Jadę z wami.- powiedział Riker.
-Ja też.- wtrącił Ross.
-Też chcę.- odezwała się Delly.
-Kochani, wszyscy nie zmieścimy się do auta. Poza tym ktoś musi tu zostać.- powiedziała dorosła pomagając wstać Rocky'emu.
-Ewentualnie ja mogę zostać...- odrzekł najstarszy z rodzeństwa.
-Ja jadę i koniec.- uparł się Ell.
-Ja też mogę zostać.- westchnęła Dells.
-Jeszcze jacyś chętni żeby zostać? Nie? W takim razie jedzie oczywiście Rocky i Ellington, ja i...
-Ja prowadzę!- Ross chwycił szybko kurtkę, kluczyki i wybiegł z pokoju.

*około godziny później*

-Tak jak myślałem. Pan Lynch ma zwichnięty nadgarstek.- stwierdził lekarz patrząc na zdjęcie rentgenowskie. 

-Ale będę mógł dalej grać?- zapytał brunet masując opatrzoną już rękę.

-Tak, oczywiście...- kontynuował lekarz.

-Jest!

-Ale nie teraz.

-C-co?- podniósł się gwałtownie.

-Ma pan uszkodzony nadgarstek. Nie chcemy, żeby było jeszcze gorzej, prawda?

-Ale my jesteśmy w trasie!- krzyknął.- Niby jak zespół ma kontynuować trasę bez gitarzysty?!

-Rocky, spokojnie.- powiedziała Stormie.

-Jak mam być spokojny?! Wszystkie koncerty są zabukowane, wszystko jest gotowe, a my tak nagle przerwiemy w samym środku?!- wykrzyknął- Kiedy mogę z powrotem grać?

-Za jakieś dwa, trzy...

-Dni?

-Tygodnie.

-Co?!- pisnęli równocześnie Rocky i Ell.

Ross siedział w kącie na krześle i nic nie mówił.

-Ja już nic nie mogę zrobić.- odezwał się lekarz.- A teraz, przepraszam, ale muszę już iść. Pacjenci czekają.

Rocky bez słowa wybiegł na korytarz. Ross pobiegł za nim.

-R-Rocky, poczekaj.- zatrzymał brata.

-Co?!- odparł z wyrzutem.

-Przepraszam cię.

-Ty? Niby za co?

-To ja zaproponowałem football. Gdyby nie ja, nic by ci się nie stało.

-Przecież to nie przez ciebie, nie obwiniaj się, Młody. Poza tym, zawsze graliśmy w domu i nigdy nic się nie stało. - uniósł delikatnie kąciki ust.

-Może skoczę po mamę i Ellingtona, i pójdziemy się czegoś napić?

-Spoko.

***

Po chwili Hamilton znów się odezwał:

-Wasza Wysokość, dzwonili przed chwilą z Royal Brompton Hospital.

-Tak. Stan pani dziadka się... Pogorszył.- westchnął.

-Jak to 'pogorszył'?- zmarszczyłam brwi.

-Potrzebują Panienki w szpitalu.

-Ale, że teraz?

-Tak, natychmiast.

-Pemberly!- krzyknęłam do kierowcy limuzyny.- Jedź do szpitala. Szybko!

-Już się robi.- mężczyzna gwałtownie zakręcił i ruszyliśmy do szpitala.

*kwadrans później*

Wbiegłam pospiesznie to szpitala. Biegłam prosto korytarzem mijając tłumy ludzi. Nidy nie lubiłam szpitali. Te białe kolory ścian, ludzie w tych beznadziejnych strojach. Eh, niedobrze mi.

Wbiegłam szybko po schodach na drugie piętro.

-Przepraszam, gdzie jest odział intensywnej terapii?- zapytałam pielęgniarkę o kruczoczarnych włosach.

-Trzecie piętro, drugie drzwi po lewej.- uśmiechnęła się.

-Aha.- powiedziałam i pobiegłam we wskazane miejsce.

Jest! Odział intensywnej terapii, sala 307.

Chciałam wejść, ale drogę zastawił mi dr. zero kultury.

Rany.

-Witam, doktor Harris.- przedstawił się.- Miło panią widzieć.

No pewnie, że miło.

-Witam, co z moim dziadkiem?- zapytałam.

-Miał krwotok, ale to zdarza się przy operacjach takiego typu.

-Czyli jeszcze nie może wrócić do domu?

-Niestety nie. Jego stan jest poważny. Pani dziadek na pewno z tego wyjdzie. Mogę zapewnić, że jest pod najlepszą opieką.

Człowieku nie mydl mi oczu.

-A wezwana została Pani, ponieważ potrzebujemy zgody na kolejną operację.- kontynuował.

-Dlaczego ja? Miał pan do wyboru 1/2 mojej rodziny i padło na mnie.- skrzyżowałam ręce na piersi.

-Jest Pani wpisana...

-Czyli?

-Może Pani decydować o losach pacjenta.

-Dobra, no to operujcie.

-Oczywiście. To ja panią żegnam.

-Chwila, chwila, mogę do niego wejść?- spytałam.

-Jego stan jest poważny.- powtórzył.- Teraz skoro mamy zgodę przygotujemy pacjenta do operacji.

-Dobrze.

Wyszłam z sali na korytarz...

-God, damn it!- oparłam się parapet okna szpitalnego.

-Nie ładnie jest słyszeć z ust księżniczki takie słowa...- usłyszałam za plecami.

-Rocky!- uśmiechnęłam się.- Co ci się stało w rękę.

-Mały wypadek...- zasłonił opatrunek.- A ty co tu robisz?

-Byłam u dziadka, ale nie wpuścili mnie...

-Przykro mi.

-Mi też. By the way, będziesz grał z uszkodzoną ręką?- skinęłam w stronę bandaży.

-Niestety mam zakaz dotykania gitary.

-Do kiedy zostajecie w Londynie?

-Będziemy tu jeszcze przez jakieś dwa, trzy tygodnie, aż wydobrzeję.

-To może wpadniesz dzisiaj do mnie na kolacje?- zaproponowałam.

-Chętnie!

-Potem wyślę ci adres.

-Okay.

-Rocky!- podbiegł do niego jakiś blondyn.- Hej.- uśmiechnął się.- To już rozumiem dlaczego cię tak długo nie było.- zmierzył mnie od góry do dołu.

-Cześć.- zachichotałam i zatrzepotałam rzęsami.

-Wracamy już do domu.- powiedział.- A tak w ogóle, jestem Ross.

-A ja Cat, miło mi.

-Cat? Jak kot?

-Zawsze wszyscy to mówią...- westchnęłam.- Nie jak kot tylko jak, Catherine.

-Fajnie. Co robisz w szpitalu?

-Ja...

-No nic, my musimy już lecieć.- uciął mi Rocky.- Do zobaczenia!

-Pa!- pomachałam im.

-Do zobaczenia.- powtórzył Ross i puścił mi oczko.

~~~

Hi! 💋. :*
Jest rozdział.
Poprawię go jak będę miała mój sprzęt z powrotem. -.-
Dzisiaj taki rossdział na ludzie, nic specjalnego się nie dzieje.
Wasze blogi staram się czytać, komentować w miarę możliwości. Na komentarze już zaraz odpowiadam.
Z mojej strony to chyba tyle...
A! Przed R3 zmieni się wygląd bloga.
To w sumie chyba wszystko...
C ya soon!